ارکین نیوز – آدمی گاه در توسن گسیخته لگام زندکی آسمان تیره و ابر آبستنی را تجربه می کند. پانزده سال از ابری شدن آسمان چشم مادران صحرا و جاری شدن زلالین اشک یتیمانش بر بستر تاریخ ترکمن کذشت .
پانزده سال از آن روزها و هفته هایی که گلستان در شلوغی خیابانهایش, گره و نطفه بستن بغض در گلوها و اشک در حدقه چشمان مردم حیران از بهت حادثه و ابهت فاجعه ز آنگاه گریستن خلقی را که به فریاد و فغان بیداریش را و تجلی عشق مردم به نمایندکان فقید خویش را به نمایش کذاشته بود. نمایندگانی که در آستانه کودکی و شباب مدنیت جامعه خویش, لب بر واگویی قصه فقر و مظلومیت مردم گشوده بودند و ترکاندن بادبادک بیداد در آسمان صحرا, روایت آغازیده بودند تا زمانه و زمین طرحی نو درانداخته بربستر جامعه ای مردم مدار سخن از شایسته سالاری ساز کرده باشند تا اترک با حلقه حلقه موج خویش شراره های غم را در قلب یتیمان خاموش و برک برک ” گل ” نیز نقش نگارین خود بر رخساره فقیران بربندد.
اما و اما, حضور اجل معلق در آسمان “دره خرچنک ” دهان پروازه ” آنان را بربست تا خلقی ترانه سراش شعر ناتمام آنان کردند. آری آنان بر قله قله دستان خلق خویش صعود کردند و بیرقی کشتند بر دستان ستبر جوانان صحرا, و اکنون در پانزدهمین سالگشت آن عزیزان, چه انتظاری داریم از نیروی سرشار ز لایزال خاک صحرایمان, که از قطره قطره نوشین ” اترک ” سیراب و از برک برک زرین ” کل ” عطرآکین است, جز ذات زندکی و پویندکی. آری, آنلن با حضور خویش در قلبها, شور زندکی را معنا بخشیدند و برگ را تعبیر و اینک ما را چه اندیشه است در تفسیر شهادت آنان.
یاد تمامی شهدای یاک چهل کرامی باد.
ارسالی از کاربران