- تاریخ: 2015-02-05
- شناسه خبر: 1384 753 بازدید
شجریان قوم ترکمن در وادی مهجوری
ارکین نیوز-روزنامه خراسان در ویژه نامه روز چهارشنبه استان گلستان، با درج گفت و گو با دردی محمد اسماعیل زاده معروف به دردی طریک استاد موسیقی ترکمن، نوشت: شجریان قوم ترکمن در بستر بیماری و کم توجهی مسوولان فرهنگی به فراموش ...
ارکین نیوز-روزنامه خراسان در ویژه نامه روز چهارشنبه استان گلستان، با درج گفت و گو با دردی محمد اسماعیل زاده معروف به دردی طریک استاد موسیقی ترکمن، نوشت: شجریان قوم ترکمن در بستر بیماری و کم توجهی مسوولان فرهنگی به فراموشی سپرده شده است.
در این مطلب با عنوان ˈبرخی از هنرمندان فراموش شده اندˈ به قلم ˈشیردلˈ می خوانیم: هنرمندانی که تا هستند قدرشان را نمی دانیم و روزی که بار سفر را بستند به این فکر می افتیم که برایشان یادمانی بگیریم و یک دور همنشینی برگزار کنیم. اما چه سود؟
کمتر کسی را می توان یافت که نامی از استاد دردی طریک نشنیده باشد، استادی که نامش گره محکمی با دوتار خورده است. صدا و نوای استاد او را ماندگار کرده و بسیاری وی را شجریان قوم ترکمن می دانند. البته این تعریف نابجا نیست، وی از معدود هنرمندان ترکمن صحراست که برای اجرای برنامه بسیاری از کشورهای اروپایی و آسیای میانه را در نوردیده است.
دردی محمد اسماعیل زاده معروف به دردی طریک نواختن تار را از دوران کودکی به دور از چشمان پدر آغاز کرد از همان دوتاری که گوشه ای از خانه آویزان بود. دستان کودکانه اش آنچنان تار را نوازش می کرد که تا عمق جانش ریشه دواند و امروز استاد طریک خود یکی از هنرمندان صاحب سبک در عرصه موسیقی است.
وی مدتی را در رادیو گرگان به خوانندگی مشغول بود و بیشتر آوازهایش از میان سروده های مختومقلی فراغی، مسکین قلیچ، ستار سوقی و عمویش جان محمد طریک است.
این روزها پس از گذشت ۶۲ بهار، استاد حال و روز خوشی ندارد، چند روز پیش بود که وی بعد از ۹ روز بستری در بیمارستان به منزلش در روستای آق قبر (از روستاهای شهرستان آق قلا) بازگشت.
حالش خوب نیست، کاش برخی ها بیشتر هوای استاد را داشته باشند و روی وعده ها و قول هایی که دادند باشند. یکی از دوستان نزدیک استاد می گفت حال و روز استاد را برای امام جمعه اهل سنت شهرستان بازگو کردیم و ایشان هم تماسی با یکی از مدیران فرهنگی استان داشت، اما این فرد از امام جمعه پرسید دردی طریک کیست!! این ها درد است درد، هنرمندانی که تا هستند قدرشان را نمی دانیم و روزی که بار سفر را بستند به این فکر می افتیم که برایشان یادمانی بگیریم و یک دور همنشینی برگزار کنیم. اما چه سود؟! استاد تسلط کافی بر زبان فارسی ندارد ولی به هر ترتیب و به واسطه یکی از دوستان توانستیم گفت و گویی کوتاه با وجود ناخوش احوالی استاد با ایشان داشته باشیم.
– از حال و روزتان برایمان بگویید.
خدا را شکر، پس از ۹ روزی که در بیمارستان آل جلیل آق قلا بستری بودم، الان حالم بهتر است و دوره نقاهت را در منزل سپری می کنم.
– بازهم بیماری قلبی؟
نه، بعد از عمل قلبی که سال ۹۰ انجام دادم، خیلی اذیت نمی شوم، این دفعه به دلیل مشکلات داخلی چند روزی را در بیمارستان بودم که دکترها زحمت زیادی کشیدند و گفتند فعلاً مشکلی نیست.
– مثل اینکه از برخی مسئولان گلایه مند بودید؟
اغلب هنرمندان فقط در زمان فعالیت شان به آنها توجه می شود و هر زمانی قرار باشد در یک برنامه و یا یک جشنواره شرکت کنند، از آنها دعوت می کنند ولی زمانی که همین هنرمند دیگر نتواند فعالیت هنری انجام دهد و یا به هر دلیلی دچار مشکل شود، کسی خبری از او نمی گیرد. در این ۹ روزی که در بیمارستان بستری بودم هیچ کس خبری از من نگرفت و تمام مدت هم دوستان و خانواده ام کنارم بودند. تنها افرادی از مسئولان که به ملاقاتم آمدند فرماندار و معاونش بودند. بعضی وقت ها هم برخی از مسئولان یکسری وعده می دهند ولی پای عمل که می رسد نه تنها اتفاقی نمی افتد بلکه مشکلات دیگری برای هنرمندان درست می شود.
سه سال پیش قرار بود اعضای شورای شهر وقت مجوز ۵ دستگاه مینی بوس (ون های سفید) را برای شهر بگیرند و به گفته خودشان به خاطر فعالیت ها و تلاش هایی که برای معرفی هنر قوم ترکمن انجام داده ام، یک دستگاه از این مینی بوس ها را در اختیار بنده بگذارند که پس از گذشت سه سال پولی که به واسطه فروش یک قطعه زمین داشتم رفته و خودرویی به من داده نشد.
– درد دل هایتان خیلی زیاد است، استاد الان چگونه زندگی می گذرانید؟
با خانواده ام زندگی می کنم و شرایط زندگی هم بسیار سخت است. دو سالی هست که پرونده ای از فعالیت ها و کارهای هنری ام تشکیل شده و به وزارت فرهنگ و ارشاد فرستاده ایم تا حداقل بتوانیم مستمری بگیر باشیم، اما با وجود پیگیری هایی که انجام داده ایم هنوز نتیجه ای در پی نداشته است.