ارکین نیوز – هفته نامه یاپراق در شماره روز دوشنبه ۱ تیرماه ۹۴ صفحات ۱ و ۴ خود را به خبر درگذشت و زندگینامه آخوند «یارمحمد نظری» اختصاص داد.
در سرمقاله این نشریه از«یارجان آخوند» بعنوان ستاره آسمان فضیلت ترکمن صحرا یاد کرده است.
این دلنوشته را باهم می خوانیم:

ستاره‌ی آسمان فضلیت ترکمن‌صحرا خاموش شد!

باز هم ستاره‌ای از ستارگان آسمان ترکمن‌صحرا کم شد. این بار، نه ستاره‌ای شبیه به ستاره‌های معمول، که ستاره‌ای پُرفروغ که برای همه، راه را از بیراهه نشان می‌داد، برای همیشه خاموش شد. همیشه همین طور است. هر از گاه، در گذر زمان، در گذر بی صدای ثانیه‌های دنیای فانی، جرس کاروان از رحیل مسافری خبر می‌دهد که در سکونی، آغازی بی پایان را می سراید.
در ترکمن‌صحرا نیز این گونه شد. مشیت الهی بـر ایـن تعلق گرفـت کـه آخرین روزهای بهار امسال را خزانی ماتم زده بـه انتظار بنشیند و این بارزترین تفسیر فلسفـه آفـرینش درفراخنای بیکران هستی و یگانه راز جاودانگی اوست.
آری، صحبت درباره‌ی رحلت پیرمرد دانشمند و بافضیلت ترکمن‌صحرا، «حاج یارمحمدآخوندنظری» است. کسی که در طول حیات پُربرکت خود، همواره کوشید چون شمعی پُرفروغ، چراغ جامعه‌ی اهل سنت شمال کشور را روشن نگه بدارد و برای بعد از خودش، هزاران شمع دیگر را روشن نماید.
به راستی خداوند متعال، افراد خوب را در ایام پُربرکت به نزد خویش فرامی‌خواند و چه سعادتی بالاتر از این، که این پیر فاضل، در آغازین روزهای ماه مبارک رمضان به دیدار معشوقش شتافت و دعوتش را جانانه لبیک گفت.
مرحوم آخوند نظری، در طول حیات خود یکی از بزرگترین حوزه‌های علمیه اهل سنت را بنیان گذاشت. ایشان در طول حیات خودشان، با ساده زیستی، بر دل مردم خوش نشست و عابدانه و زاهدانه، در بین مردم زیست.
حالا که او نیست، مظلومانه و غم‌انگیز، مانده‌ایم که چه بکنیم؟ خاطراتی را با آن پیر فرزانه و دریا دل، در دل‌هایمان داریم که در نبودش لابد باید به آن دلخوش باشیم.
لطف معنویت و روحانیتش همیشه شامل حال همگان و خانواده‌ی من هم بود. من هم مثل خیلی‌های دیگر، افتخارات زیادی از آن عالم ربانی به یادگار دارم. به وقت ازدواجم، او بود که خطبه‌ی عقد و نکاح را برای من و همسرم جاری ساخت و او بود که در گوش پسرم اذان گفت و نام مبارک پیامبر اکرم(ص) را بر او نهاد…..
اینها تنها چند نمونه از لطف از الطاف معنوی ایشان بود که مثل دیگران شامل حال خانواده‌ی من نیز شده بود. دلمان خوش بود که هر وقت می‌رویم به حوزه‌ی علمیه‌اش، بعد از نماز جماعت، به صف بایستیم و چهره‌ی نورانی‌اش را زیارت کنیم و دست سردمان را به گرمای دست گرم ایشان گرم کنیم.
آری؛ ایشان اقامت در جایی دیگر گزید و هزار خاطره و یادبود برای ما باقی گذاشت.
اکنون، صد افسوس که ستاره‌ی نورانی آسمان ترکمن‌صحرا از گنبد مینای زندگی پرواز کرد و ما را چشم‌ به راه آسمان، بهت‌زده و حیران تنها گذاشت. افسوس که اکنون بی‌یار هستیم و چه با مسما بوده، نام پُربرکتش. «یارجان».
اکنون بی وجود این پیرمرد راهنما، با عصایی به دست،‌ لنگ‌لنگان قدم برمی‌داریم و در کوره راه زندگی دربه‌در از خودمان می‌پرسیم، اگر آن بزرگمرد فاضل، شاگردانی تربیت نکرده بود، لابد تنهای تنها می‌ماندیم.
بعضی رفتن‌ها، نام «رحلت» می‌گیرند، بعضی‌ها نام «درگذشت». رفتن ستاره‌ی پُرفروغ اهل سنت از بین ما، به معنای واقعی، «رحلت» است. بعضی رحلت‌ها جانسوزند، بعضی رحلت‌ها غم‌بارند و بعضی هم حسرت‌آور.
رحلت «حاج یارجان آخوند» به معنای واقعی، هم جانسوز است و هم غم‌بار و هم حسرت‌آور.
روحش شاد و یادش گرامی.
منبع : هفته نامه یاپراق دوشنبه ۱/تیر/ ۱۳۹۴