ارکین نیوز- در اواسط دهه ۱۹۶۰، تکثرگرایی فرهنگی به منزله دیدگاه ضد شبیه سازی به رهیافت جدیدی در قلمرو جامعه شناسی روابط قومی تبدیل شد. تکثر گرایی فرهنگی خواهان تساوی بین افراد از اقلیتهای قومی مختلف بوده، حفظ و بقای فرهنگهای گروههای قومی را ارزش می نهد.
ایده زیر بنایی این نظریه این است که هر فرهنگی می تواند چیزی ارزشمند به جامعه عرضه کند. بدین ترتیب، تکثرگرایی فرهنگی خواهان حفظ حیات همه گروههای قومی در چارچوب جامعه اصلی است. در واقع از نقطه نظر این دیدگاه، گروههای قومی حق دارند زبان و فرهنگ خاص خود را حفظ کنند و از جامعه انتظار داشته باشند تفاوتهای آنها را به رسمیت بشناسد. در این معنا، تکثرگرایی به معنی تلاش آگاهانه اعضای گروههای قومی برای حفظ اجزای اساسی فرهنگ قومی است.
تکثرگرایی به دنبال تامین دو هدف است: یک، مساوات اجتماعی که از طریق آن تامین شرایط زندگی مناسب برای همه گروهها اعم از اقلیت و اکثریت صورت پذیرد. دوم، به رسمیت شناختن اجتماعی که از طریق آن، به گروه اقلیت، شانس و امکان حفظ و توسعه فرهنگ خاص داده شود.
در چارچوب سیاست تکثرگرایی، تنوع فرهنگ سرمایه ای است که می باید به افزایش آن توجه داشت. از ایده تکثرگرایی فرهنگی گاه با نام « دموکراسی فرهنگی » یاد می شود. به گروههای قومی اجازه داده می شود تا تمایز خویش و ارزش ها و هنجارهای خاص فرهنگ خود را حفظ کنند. در واقع دیدگاه تکثرگرایی خواهان تنوع و گوناگونی است. زیرا بر این باور است که وجود تنوع به جامعه، قوت و توان بیشتری می بخشد.
مفهوم تکثرگرایی به دو بخش تکثرگرایی فرهنگی و تکثرگرایی ساختاری قابل تقسیم است. تکثرگرایی فرهنگی به این معنا است که گروه قومی ویژگیهای فرهنگی خاص خویش نظیر زبان، آداب و رسوم را حفظ کند. اما تکثرگرایی ساختاری بر این امر دلالت دارد که اعضای گروه قومی بیشتر با یکدیگر در تعامل اجتماعی باشند تا با اعضای برون گروهها.
عبدالغفار رادمهر – دبیر کمیته اقوام و مذاهب استان گلستان
برگرفته از: نظریه های جامعه شناختی روابط گروه های قومی – دکتر محمود شارع پور