ارکین نیوز – ﺁﻧﺎ ﻗﻠﯿﭻ ﻣﺎﺗﺎﺟﯽ ﺍﺯ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺗﺮﮐﻤﻦ، ﺣﺪﻭﺩﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۸۲۴ ﻡ ‏( ۱۲۴۰ ﻩ ‏) ﺩﺭ ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ‏«ﮐﻮﺷﯽ ‏» ﻭﺍﻗﻊ ﺩﺭ ﺟﻨﻮﺏ ﻋﺸﻖ ﺁﺑﺎﺩ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ ﻣﺘﻮﻟﺪ ﺷﺪ . ﺗﺨﻠﺺ ﺍﺩﺑﯽ ﺍﻭ ﺩﺭ
ﺷﻌﺮ ‏« ﻣﺎﺗﺎﺟﯽ ‏» ﺑﻪ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﻣﺤﺘﺎﺝ ﻭ ﺗﻬﯿﺪﺳﺖ ﺑﻮﺩﻩ ﮐﻪ ﺍﺯ ﻣﻌﻨﺎﯼ ﺗﺨﻠﺺ ﺷﻌﺮﯼ ﺍﺵ ﻣﯽﺗﻮﺍﻥ ﻋﻠﺖ ﺍﺧﺘﯿﺎﺭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﻋﻨﻮﺍﻥ ﺗﺨﻠﺺ ﺷﻌﺮﯼ ﺩﺍﻧﺴﺖ .ﺷﺎﻋﺮ ﺩﺭ ﺩﻭﺭﺍﻥ ﮐﻮﺩﮐﯽ ﻧﺨﺴﺖ ﭘﺪﺭﺵ ‏« ﺍﻣﺎﻥ ﻣﺤﻤﺪ ‏» ﻭ ﺳﭙﺲ ﺩﺭ ﻧﻮﺟﻮﺍﻧﯽ ﺑﺮﺍﺩﺭﺵ ‏« ﺻﻔﺮ ﻗﻠﯿﭻ ‏» ﺭﺍ ﮐﻪ ﺑﯿﺴﺖ ﻭ ﭘﻨﺠﻤﯿﻦ ﺑﻬﺎﺭ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺵ ﺭﺍ ﻣﯽ ﮔﺬﺭﺍﻧﺪﻩ، ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺑﯿﻤﺎﺭﯼ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩ . ﺷﺎﻋﺮ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﯼ ﺩﺭ ﻓﻘﺮ ﻭ ﻓﺎﻗﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﻭ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﺎ ﮐﺸﺎﻭﺭﺯﯼ ﻭ ﺑﺎﻏﺪﺍﺭﯼﺍﻣﺮﺍﺭ ﻣﻌﺎﺵ ﮐﺮﺩﻩ ﺍﺳﺖ . ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺩﺭ ﻓﻘﺮ، ﮔﻮﯾﯽ ﺩﺭ ﺟﻮﺍﻧﯽ ﺍﺯ ﻋﺸﻖ ﺧﻮﺩ ﺑﻪ ﻧﺎﻡ ﺁﻧﺎ ﮔﻞ ﻧﯿﺰ ﻧﺎﮐﺎﻡ ﻣﺎﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﻣﺪﺗﯽ ﻧﯿﺰ ﺗﻮﺳﻂ ﺩﻭﻟﺖ ﺍﯾﺮﺍﻥ ﺩﺭ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻪ ﺍﺳﺎﺭﺕ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﺩﺭ ﻭﺍﭘﺴﯿﻦ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ ﻋﻤﺮ ﺧﻮﯾﺶ ﺑﺎﺗﺮﺍﮊﺩﯼ ﺭﻭﺳﯿﻪ- ﺁﺧﺎﻝ ﻏﻢ ﺑﺎﺭ ﺷﺪﻩﺍﺳﺖ . ﺑﻪ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﻃﺮ ﺗﺠﻦ ﻧﻔﺲ ﺍﻭﻏﻠﯽ – ﻣﺤﻘﻖ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ – ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ ﺳﺮﺍﺳﺮﺗﺮﺍﮊﺩﯼ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪ . ‏
ﻣﺎﺗﺎﺟﯽ ﻋﻠﻮﻡ ﺍﺑﺘﺪﺍﯾﯽ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺯﺍﺩﮔﺎﻩ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﺍ ﮔﺮﻓﺖ . ﻭﻟﯽ ﺑﻪ ﻋﻠﺖ ﺗﻨﮕﺪﺳﺘﯽ ﺍﺯ ﺍﺩﺍﻣﻪ
ﺗﺤﺼﯿﻞ ﺑﺎﺯ ﻣﺎﻧﺪ . ﺍﺯ ﺁﻥ ﭘﺲ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺁﺛﺎﺭ ﻭ ﮐﺘﺎﺏ ﻫﺎﯼ ﺍﺭﺯﺷﻤﻨﺪ ﻭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺷﺎﻋﺮﺍﻥ
ﮐﻼﺳﯿﮏ ﺭﺍ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮﺩ . ﺍﮔﺮ ﭼﻪ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻣﺮﺍﮐﺰ ﻣﻬﻢ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺗﺤﺼﯿﻞ ﻧﮑﺮﺩﻩ، ﺍﻣﺎ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭﻫﺎﯼ ﺍﺩﺑﯽ ﻣﺸﺮﻕ ﺯﻣﯿﻦ ﭼﻮﻥ : ﮔﻮﺭ ﺍﻭﻏﻠﯽ، ﻟﯿﻠﯽ ﻭ ﻣﺠﻨﻮﻥ، ﺷﯿﺮﯾﻦ ﻭ ﻓﺮﻫﺎﺩ، ﺷﺎﻩﺻﻨﻢ ﻭ ﻏﺮﯾﺐ، ﺳﯿﻒ ﺍﻟﻤﻠﮏ ﻣﺎﻩ ﺟﻤﺎﻝ ، ﺷﺎﻩ ﺑﻬﺮﺍﻡ ﻭ … ﺭﺍ ﺑﻪ ﺧﻮﺑﯽ ﻣﻄﺎﻟﻌﻪ ﮐﺮﺩﻩﺍﺳﺖ .
ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﻣﺎﺗﺎﺟﯽ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺑﻪ ﺩﻟﯿﻞ ﺑﮑﺎﺭﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ ﺍﻓﮑﺎﺭ ﻭ ﺍﺣﺴﺎﺱ
ﻋﺎﺩﯼ ﺯﺑﺎﻧﺰﺩ ﻫﻤﻪ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ، ﺑﻪ ﮔﻮﻧﻪ ﺍﯼ ﮐﻪ ﺩﻭﺳﺖ ﺧﻮﺑﺶ ‏« ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺎﺧﺸﯽ ‏» ﮐﻪ ﺍﺯ
ﺧﻮﺍﻧﻨﺪﮔﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﮔﺎﻥ ﭼﯿﺮﻩ ﺩﺳﺖ ﻭ ﻣﺤﺒﻮﺏ ﺁﻥ ﺯﻣﺎﻥ ﺑﻮﺩﻩ، ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺷﻌﺮﻫﺎﯾﺶ ﺭﺍ ﺣﻔﻆ ﻭ
ﺩﺭ ﻧﺸﺴﺖ ﻫﺎ ﻭ ﻋﺮﻭﺳﯽ ﻫﺎ ﻣﯽ ﺧﻮﺍﻧﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﻓﺰﻭﻥ ﺑﺮ ﺳﺎﺩﮔﯽ ﻭ ﺭﻭﺍﻧﯽ ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ،
ﺷﺎﻋﺮ ﺧﻼﻗﯿﺖ ﻣﻨﺤﺼﺮ ﺑﻪ ﻓﺮﺩﯼ ﺩﺭ ﺁﻓﺮﯾﻨﺶ ﮔﻮﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺷﻌﺮﯼ ﺑﻪ ﻭﯾﺰﻩ ﺷﻌﺮ ﻫﺎﯼ ﻭﺻﻔﯽ
ﺩﺍﺷﺖ . ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﻭ ﺩﺭ ﻭﺻﻒ، ﻧﻪ ﺗﻨﻬﺎ ﺩﺭ ﺍﺷﻌﺎﺭﯼ ﮐﻪ ﺩﺭﺑﺎﺭﻩ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﺳﺮﻭﺩﻩ ﻫﻮﯾﺪﺍﺳﺖ،
ﺑﻠﮑﻪ ﺩﺭ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﮐﺎﻣﻞ ﻧﻤﺎﯾﺎﻥ ﺍﺳﺖ . ﺁﻫﻨﮕﯿﻦ ﻭ ﺭﻭﺍﻥ ﺑﻮﺩﻥ ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ
ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﺟﺬﺍﺑﯿﺖ ﻏﺰﻟﻬﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﺵ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺍﺯ ﺩﯾﮕﺮﺍﻥ ﺑﺮﺟﺴﺘﻪ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﺑﯿﺸﺘﺮ
ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﺍﻭ ﺩﺭ ﺗﻮﺻﯿﻒ ﯾﺎﺭ ﻭ ﺑﯿﺎﻥ ﺣﺎﻟﺘﻬﺎﯼ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﺳﺖ . ﺷﻌﺮﻫﺎﯼ ﮔﻮﺯﻝ، ﻗﺎﺭﺍ
ﮔﻮﺯ ﮔﻠﯿﻦ، ﺯﻭﻟﻔﻮﻧﮓ ﺳﻨﯿﻨﮓ، ﻣﺎﻫﺮﯾﻢ ﺁﻟﻦ ﯾﺎﺭ، ﺑﻮﺯﺍﻥ ﺑﺎﺭﻣﯽ، ﺩﻟﺒﺮ، ﺑﻠﻠﯽ ﺳﺎﭼﯿﻨﮓ،
ﻗﯿﺰﯾﻨﮓ، ﻣﻨﮕﺰﺍﺭ ﺑﺎﻏﯿﻨﮓ ﮔﻮﻟﻮﻧﻪ، ﺍﻟﺪﻥ ﮔﯿﺪﺭ، ﮔﻠﯿﻦ، ﻣﻨﮓ ﻣﻨﮓ ﺧﺎﻝ ﻻﺭﯾﻨﮕﺎ، ﺍﯾﺮﺍﻕ ﺩﺍ
ﺩﻭﺭﻣﺎ، ﺁﯼ ﭘﺮﯼ ﻭ … ﺍﺯ ﺟﺬﺍﺑﯿﺖ ﺧﺎﺻﯽ ﺑﺮﺧﻮﺭﺩﺍﺭﻧﺪ . ﻫﺮﭼﻨﺪ ﮐﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺗﻮﺻﯿﻔﯽ ﺍﻭ ﺩﺭ
ﺑﺎﺭﻩ ﻃﺒﯿﻌﺖ ﮐﻤﺘﺮ ﻫﺴﺘﻨﺪ ﺍﻣﺎ ﻫﻤﯿﻦ ﺍﻧﺪﺍﺯﻩ ﻧﯿﺰ ﻧﺸﺎﻥ ﺍﺯ ﺗﺒﺤﺮ ﻭ ﻣﻬﺎﺭﺕ ﺍﻭ ﺩﺍﺭﺩ . ﺷﻌﺮ
‏« ﺍﻭﻧﺪﻩ ﺑﺎﺭ ‏» ﺍﻭ ﮐﻪ ﻣﺎ ﺭﺍ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺑﻪ ﯾﺎﺩ ﺷﻌﺮ ﮔﺮﮔﻨﯿﻨﮓ ﻭ ﺗﺮﮐﻤﻨﯿﻨﮓ ﻣﺨﺘﻮﻣﻘﻠﯽ ﻓﺮﺍﻏﯽ ﻣﯽ
ﺍﻧﺪﺍﺯﺩ ﻭ ﻧﯿﺰ ﺷﻌﺮ ‏«ﺑﺪﻭ ‏» ﺍﺯ ﺷﺎﻫﮑﺎﺭﻫﺎﯼ ﺷﻌﺮﯼ ﺍﻭ ﺑﻪ ﺷﻤﺎﺭ ﻣﯽ ﺭﻭﺩ . ﺑﻬﺮﻩ ﮔﯿﺮﯼ ﺍﺯ
ﺩﺍﺳﺘﺎﻧﻬﺎﯼ ﻋﺎﻣﯿﺎﻧﻪ ﻭ ﺭﻭﺍﯾﺎﺕ ﻣﺮﺩﻣﯽ ﻭ ﺑﻬﺮﻩ ﻣﻨﺪﯼ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻧﺰﺩﻫﺎ – ﻣﺜﻠﻬﺎ – ﺩﺭ ﻻﺑﻼﯼ
ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ، ﺷﻌﺮﺵ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺧﻮﺭ ﻓﻬﻢ ﺳﺎﺧﺘﻪ ﺍﺳﺖ .
ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺷﺎﻋﺮ ﺩﺭ ﺁﮐﺎﺩﻣﯽ ﻋﻠﻤﯽ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﻗﺴﻤﺖ ﺩﺳﺖ ﻧﻮﺷﺘﻪ ﻫﺎ ﺩﺭ ﺷﻤﺎﺭﻩ ﻫﺎﯼ
۴۱ ، ۶۰ ، ۸۰ ، ۱۲۷ ، ۴۳۹ ، ۶۶۰ ﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﻣﯽ ﺷﻮﺩ . ‏
ﺍﻏﻠﺐ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﻭ ﺍﺯ ﺗﺮﺍﻧﻪ ﻫﺎﯼ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺎﺧﺸﯽ ﻭ ﺍﺯ ﺯﺑﺎﻥ ﻓﺮﺯﻧﺪﺵ ‏« ﺍﻭﺭﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ‏» ﻧﮕﺎﺷﺘﻪ ﺷﺪﻩ ﻭ ﯾﺎ ﺍﺯ ﺳﻮﯼ ﺑﮑﯽ ﻗﺎﺿﯽ- ﺍﺯ ﺧﻮﯾﺸﺎﻥ ﻭ ﻭﺍﺑﺴﺘﮕﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮ – ﺟﻤﻊ ﺁﻭﺭﯼ ﺷﺪﻩ ﺍﺳﺖ .
ﭘﯿﺸﺘﺮ ﻣﺠﻤﻮﻋﻪ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﻭ ﺑﻪ ﻃﻮﺭ ﻣﺴﺘﻘﻞ ﺩﺭ ﺗﺮﮐﻤﻨﺴﺘﺎﻥ ﺩﺭ ﺳﺎﻟﻬﺎﯼ -۱۹۴۰ -۱۹۴۳
۱۹۵۴ ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﺩﺭ ﮐﺘﺎﺏ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺷﻌﺮﯼ ﺁﻧﺘﻮﻟﻮﺯﯾﺴﯽ ﮐﻪ ﺑﻪ ﮐﻮﺷﺶ
ﭘﺮﻓﺴﻮﺭ ﺩﮐﺘﺮ ﻗﺮﺑﺎﻥ ﺩﺭﺩﯼ ﮔﻠﺪﯾﻒ ﻭ ﭘﺮﻓﺴﻮﺭ ﺩﮐﺘﺮ ﻓﮑﺮﺕ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺩﺭ ﺁﻧﮑﺎﺭﺍ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ
۱۹۹۵ ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﯿﺪﻩ، ﭼﻬﺎﺭﺩﻩ ﺷﻌﺮ ﻋﺎﺷﻘﺎﻧﻪ ﺍﻭ ﺭﺍ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺍﻧﺪ . ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺍﺷﻌﺎﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ
ﺍﯾﺮﺍﻥ ﭼﻨﺪﯾﻦ ﺑﺎﺭ ﺗﻮﺳﻂ ﺣﺎﺝ ﻣﺮﺍﺩ ﺩﺭﺩﯼ ﻗﺎﺿﯽ ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﯿﺪ . ﻭ ﺁﺧﺮﯾﻦ ﺑﺮﮔﺰﯾﺪﻩ ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ
ﻧﯿﺰ ﮐﻪ ﭼﻬﻞ ﻭ ﺳﻪ ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺑﺮ ﺩﺍﺭﺩ، ﺑﺎ ﺗﻮﺿﯿﺢ ﻭ ﺍﺿﺎﻓﺎﺕ ﻭ ﻭﯾﺮﺍﯾﺶ ﺟﺪﯾﺪ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۳۸۵ ﺗﻮﺳﻂ ﻋﺸﻖ ﺩﺍﻧﺶ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﺳﻮﺩﻣﻨﺪ ﺁﺗﺎ ﺍﻭﻟﻮﻍ ﺑﺮﺩﯼ ﻭ ﺁ . ﭼﺎﺭﯼ ﻗﻮﻟﯽ ﺑﻪ ﭼﺎﭖ ﺭﺳﯿﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﺯ ﺍﯾﻦ ﺩﺭ ﺩﻓﺘﺮ ﻫﻔﺘﻢ ﯾﺪﯼ ﮔﻦ ﯾﺎ ﺗﺮﮐﻤﻦ ﺷﻌﺮﯼ ﻧﯿﻨﮓ ﺩﺭﺩﺍﻧﻪ ﻟﺮﯼ ﺑﯿﺴﺖ ﺷﻌﺮ ﺷﺎﻋﺮ ﺑﺎ ﻣﻘﺪﻣﻪ ﮐﻮﺗﺎﻩ ﺍﻣﺎ ﺑﺴﯿﺎﺭ ﻣﻔﯿﺪ ﺗﺠﻦ ﻧﻔﺲ ﺍﻑ ﺁﻣﺪﻩ ﺍﺳﺖ . ﺍﺯ ﺩﻭﺳﺘﺎﻥ ﺷﺎﻋﺮ ﻧﺨﺴﺖ ﺑﻪ ﺣﺎﻟﯽ ﺑﺎﺧﺸﯽ ﻧﻮﺍﺯﻧﺪﻩ ﭼﯿﺮﻩ ﺩﺳﺖ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺣﻔﻆ ﻭﻧﮕﻬﺪﺍﺭﯼ ﺍﺷﻌﺎﺭﺵ ﻧﻘﺶ ﻋﻤﺪﻩ ﺍﯼ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﺳﺖ ﻭ ﺳﭙﺲ ﺑﻪ ﺑﺎﯾﻠﯽ ﻭ ﮐﺎﺗﺒﯽ ﺍﺷﺎﺭﻩ ﮐﺮﺩ ﮐﻪﺑﺎ ﺷﺎﻋﺮ ﺭﻓﺎﻗﺖ ﺩﺍﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﺑﺎﺩﯾﻘﻤﺎ ﺳﺮﺩﺍﺭ، ﻗﺮﺑﺎﻥ ﻣﺮﺩ ﺍﯾﺸﺎﻥ ﻭ ﻧﻮﺭ ﺑﺮﺩﯼ ﺧﺎﻥ ﻧﯿﺰ ﺩﺭﻣﺮﺍﻭﺩﻩ ﺑﻮﺩﻩ ﺍﺳﺖ .
ﺳﺮﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺎﻋﺮ ﭘﺲ ﺍﺯ ﺷﺼﺖ ﺳﺎﻝ ﺯﻧﺪﮔﯽ ﺍﺯ ﺩﻧﯿﺎ ﺭﺧﺖ ﺑﺮ ﺑﺴﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻣﺰﺍﺭ ﺍﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ
ﺭﻭﺳﺘﺎﯼ ﮐﻮﺷﯽ – ﺯﺍﺩﮔﺎﻩ ﺷﺎﻋﺮ – ﻗﺮﺍﺭ ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﺳﺖ . ﻭ ﻓﺮﺯﻧﺪﺍﻧﺶ ﺑﻪ ﺗﺮﺗﯿﺐ ﻣﻼ ﺩﺭﺩﯼ
ﺩﺭﺳﺎﻝ ۱۹۲۴ ﻭ ﺍﻭﺭﺍﺯ ﻣﺤﻤﺪ ﻧﯿﺰ ﺩﺭ ﺳﺎﻝ ۱۹۵۶ ﺩﺭﮔﺬﺷﺘﻪ ﺍﻧﺪ . ﻭ ﺩﺭ ﮐﻨﺎﺭ ﭘﺪﺭﺷﺎﻥ ﺁﺭﺍﻡ
ﮔﺮﻓﺘﻪ ﺍﻧﺪ .