ارکین نیوز – رستم جرجانی : در زمانهای قدیم بافت فرشهای بزرگ، گاهی چند ماه به‌طول می‌کشید و دختران و زنان جوان از بافتن آن خرسند و شادمان بودند.
گاهی اوقات هم از اینکه تمام نمی‌شد، حوصله شان سر رفته، خسته می‌شدند.

آنان برای بیان این خوشحالی و از طرفی خستگی در حین بافتن، اشعار و آوازهایی را زمزمه می‌کردند که از این موضوع حکایت دارد:

– آیاغ منگ بندی حالی
(پایم را بسته ای ای قالی)

– یوره گیم یاندی حالی
(دلم را سوزانده ای ای قالی)

– سنی کسم حالی
(کاش ترا زودتر تمام کنم قالی)

– اوباده گسم حالی
(در روستا گردش ‌کنم)
❄️❄️❄️❄️
اشعار زیر نیز از خسته شدن قالی باف از کار زیاد و در عین حال از علاقه آنان به حرفه قالی بافی حکایت می کند.

گوگرش گوگریب گوزدان گتمه یار
(گل های قالی خلق می شوند و تمام شدنی نیست)

– آغیر باسلیق ورسام دویبی یتمه یار
( هر چند «باسلق» بزنم تمام شدنی نیست )

– دوقیما سام یتمیارده قراریم
(اگر نبافم قراری ندارم)