ارکین نیوز – این تنها اسب نیست که در ترکمن صحرا به زوال نزدیک شده است. این تنها میدان اسبدوانی نیست که آخرین نفس هایش را می کشد. این گردش مالی میلیاردی، این همبستگی ملی و قومی، می توانست بسیاری از جوانان منطقه را خوشبخت کند اما اخلاق ورزشی در آنجا نیز به زوال، نزدیکتر است.
انواع و اقسام شرطبندی ها ، مسابقاتی را که می توانست هویت یک سرزمین باشد از درون می پوساند. ممکن است جوانی را ببینیم که یک شب شصت و چند میلیون، در شرط بندی ببرد و در آسمانها سیر کند اما این سکه روی دیگری هم دارد. همزمان با آن جوان خوشبخت، مرد دیگری را می بینیم که به خاک افتاده است. مردی که پنج شنبه طلاهای زنش را فروخته که در شرط بندی کورس چند برابرش کند اما عصر جمعه، روی رفتن به منزل را ندارد چرا که باخته و به روز سیاه نشسته است.
اسب، موجودی غیر قابل پیش بینیست. فاکتورهای بسیاری بر قهرمانی یک اسب اثر می گذارد. ممکن است مردان اهل مافیا ، اسبی را حین کورس از گریختن باز دارند! ممکن است کسی بر نزدیکی خط پایان، عنان اسب قهرمان را لحظه ای بکشد. از این ممکن ها بسیار است. ممکن است برای سوارکار فقیر، سانتافه بخرند تا بر خلاف آن یکی سوارکار که شرفش را به هیچ قیمتی نمی فروشد لحظه ای چشمهایش را ببندد و در خدمت شرط بندان کلان باشد. اما او نیز به باورهای مردم ترکمن حرمت قائل است که می گوید: (از آه اسب بترس).
حالا همین (اقتصاد اسب) که می تواند ملتی را خوشبخت کند، گاهی موجب حرمان هم می شود. ترکمن پیر می گوید جایزه سوارکار قهرمان در سال هزار و سیصد و پنجاه ، بیست و یک هزار تومان بود که می شد با آن یک عروسی حسابی راه انداخت اما جایزه دور ششم کورس امسال فقط بیست و هشت میلیون ریال است. با این پول چکار می توان کرد؟
پیرمرد ترکمن جایزه کورس دوبی را مثال می زند که در مسابقات وولدکاپ ده میلیون دلار است. در کورس دوبی اسپانسرهای کله گنده ای چون رولکس و بی ام و در قرعه کشی هایشان به تماشاگران ماشین های مدل بالا می دهند اما اینجا در کورس های ما، بدون تبلیغ و جایزه، حداقلش بیست هزار تماشاگر حضور دارند ولی نمی دانند مشکل دستشویی شان را چکار کنند؟
در حراجی های (تاترسلز نیومارکت) انگلیس ، یک کره هجده ماهه که پدر و مادرش بیوگرافی های قهرمانی دارند نزدیک به دو میلیارد تومان به فروش می رسد اما اسبهای ما را از اصالت انداخته اند. ما قرنطینه هم نداریم. ما می توانستیم قطب پرورش اسب در جهان باشیم. ما می توانستیم صادر کننده بزرگ اسب در جهان باشیم اما ببین روزگار ما به کجا رسیده است؟