ارکین نیوز – پدیده موبایل به دست ها در مراسم تشیع مرحوم پاشایی بیش از آنچه که نشان دهنده ارادت یک جامعه به بزرگان خود باشد بیانگر رواج اپیدمی خطرناک موبایل بدست ها و یا همان” پز دیجیتالی ” جامعه ایران بود.
فراگیر شدن بیماری «پز دادن اینترنتی» در میان قشر مشخصی از جوانان امروز مختص به تهران و شهرهای بزرگ نیست ؛ بیماری خطرناک و بسیار واگیردار که می‌تواند تمام اعتماد به نفس افراد جامعه را ببلعد و آنان را در معادله مبهم «هوا را از من بگیر؛ تبلتم را نه» گیر بیندازد.
این بیماری خطرناک یا معضل فرهنگی به شهرستان ها و حتی روستاهای کوچک نیز سرایت کرده است ، ماجرایی که یکی از کاربران ما از آنچه که خود دیده روایت می کند ، گویای عمق فاجعه ای است که این روزها جامعه ما بخصوص نسل جوان ما دچار آن شده است.
این دوست ما روایت می کرد بعدازظهر پنج شنبه هفته گذشته در یکی از محلات شهرهای ترکمن نشین استان ، فرد جوانی که به کراک معتاد بود به دلیل عوارض توهمی این ماده اقدام به خودسوزی می کند و بهر صورتی که شده آتش بدن این فرد را خاموش می کنند.
ولی آنچه مایه تاسف می باشد این است که گفته می شود جوانانی که نظارگر این صحنه بودند به جای تماس با ۱۱۵ یا ۱۱۰ به مدت بیست دقیقه در حال تماشای صحنه درد کشیدن و فیلمبرداری علنی و مخفیانه از این صحنه بودند و به فریادهای “کمک ؛ کمک ” فرد آنگونه که باید و شاید توجهی نکردند.
آیا ثبت صحنه درد کشیدن یک انسان این قدر برای ما بی ارزش شده است که ما اولین وظیفه انسانی خود یعنی کمک و یاری رساندن را فراموش کنیم .
جوانان عزیز ، آیا ثبت و انتشار و حتی تماشاگر بودن صحنه درد مریضی اینقدر ارزش دارد ؟
گفته می شود این موضوع باعث رنجش خاطر خانواده مصدوم شده و از مردم و افراد نظارگر گله کردن که آیا جان یک انسان اینقدر ارزش ندارد که قبل از انجام هرکاری با فوریت های پزشکی تماس بگیرنند تا لحظات حساس اولیه مداوای مصدوم صرف فیلمبرداری نشود .
اما جان کلام این است که این موضوع نیازمند کنکاشی عمقی است تا علل ایجاد این موج آنهم در بین قشر عظیم جوانان بررسی شود.