اصلا بیایید برایمان مهم نباشد که قدمی آن طرف تر از مرقد مطهر حضرت یحیی بن زید (ع)، فرزندی گرسنه، پدری شرمنده و مادری..

این پول‌ها نذورات مردم است. حتی خود حضرت یحیی هم راضی نیست جایی دیگر هزینه شود! می‌شود خرج زیباسازی صحن و رواق مضجع شریف حضرتش. رقم زیادی هم نیست البته.. همه اش ماهی چهل میلیون تومان! شاید کمی کمتر یا کمی بیشتر..

این نذورات باید در مسیرش خرج شوند. باید مناره های شریفش را به آسمان‌ها رساند تا دیده بانی شود برای آن‌هایی که زمستان تقویمشان تمام نگشته و هنوز در خواب زمستانی به سر می‌برند و تا به حال توفیق رصد خجستگی و سرخوشی مجاورین این مکان مقدس را نیافته اند.. باید به همگان نشان داد که چه وضع رو به سامانی دارد این نقطه از شهر رنگارنگ ما!

بگذارید اندکی هم از حال این رعیت مجاور حرم صحبت کنیم. مردمان اسلام آباد گنبدکاووس..

می‌خواهم حرف آخر را اول بزنم. اینجا فقط مرگ خلاصت می‌کند.. ماهیت داری، اما هویت نه. اینجا خاکش هم هویت ندارد. درست است که یک دیوار، تو را از قبرستان شهر جدا ساخته است اما قبرستان همچنان ادامه دارد.. فقط مردگانش راه می‌روند و نفس می‌کشند. اینجا خبری از حیات نیست. هر آنچه می‌بینی ممات است. ممات یک اجتماع انسانی. اینجا اسلام آباد است، اما نه خبری از اسلام است و نشانی از آبادی دارد..

چیزی نیست که اینجا نیابی.. فحشا و فساد که انگار جزو بدیهیات این مکان است. نشان خانه‌های فساد را از هر رهگذر روستا بگیری، نشانت می‌دهند..

اعتیاد، فقر، بی‌سوادی، فروش خرد و کلان مواد مخدر، تن فروشی، بیکاری، نداشتن امنیت اجتماعی و بی هویتی تنها بخشی از شاخصه‌های ممات این نقطه از شهر متمدن ماست! شهری که روز به روز توسعه اش همه جانبه تر می‌شود! منتهی گویا هیچ وجهی از توسعه اش به اسلام آباد و اسلام آبادها تعلق نیافته است.

آری.. بیایید اسلام آباد را رها کنیم. باشد که به زودی همه این رعیت ضعیف، پای سفره حضرت عزرائیل مهمان شوند و ما هم به مسئولیت تاریخی خویش در رسیدگی به حال محرومان عمل کرده باشیم!

منیع : سلام گنبد